“...คนคู่นั้นบนสวรรค์ยืนตัดสินใจว่าจะเลือกข้อไหน ระหว่างความสุขที่ไร้อิสรภาพ กับอิสรภาพที่ไร้ความสุข ไม่มีข้อเลือกที่สาม กะโหลกหนาคู่นั้นเลือกอิสรภาพแล้วเป็นไง? หลายศตวรรษต่อมาพวกเขาโหยหาโซ่ตรวน โซ่ตรวน นายเข้าใจไหม?...”

 “...และพรุ่งนี้ ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น? คุณเข้าใจไหม? ฉันไม่รู้และไม่มีใครรู้ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ไม่รู้ คุณเข้าใจไหม นี่คืออวสานของสิ่งที่เรารู้? นี่คือสิ่งใหม่ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้และไม่อาจพยากรณ์ได้...”

 “...ผมพร่ำบอกตัวเองว่า ตอนกลางคืน รหัสทุกคนต้องนอนหลับนี่คือหน้าที่ เช่นเดียวกับตอนกลางวันที่ทุกคนต้องทำงาน นี่คือสิ่งจำเป็นและเพื่อว่าตอนกลางวันจะได้ทำงาน การไม่นอนหลับตอนกลางคืนถือเป็นอาชญากรรม...”

บางส่วนจาก วี (WE)

“...ปัจจุบันที่ WE เป็นงานคลาสสิค ก็เพราะไม่ได้อ่านตาม ‘บริบท’ ที่งานนี้เกิดขึ้นและตามความเข้าใจในสมัยนั้น WE มีคุณค่ามากกว่าเป็นเพียงงานวรรณกรรมที่จำกัดและขึ้นกับเวลาและสถานที่...”

“...ก็ในเมื่อสังคมใหม่อาจเลวร้ายกว่านี้ก็ได้ จึงมีนัยว่าสภาพที่มันเป็นอยู่นี้ก็น่าจะหรือควรจะพอใจแล้วไม่ใช่เพราะมันน่าพอใจในตัวของมันเอง แต่น่าพอใจกว่าสังคมที่เป็นไปได้ว่าอาจเลวร้ายไปกว่านี้..”

บางส่วนจากบทนำ โดย ไชยันต์ รัชชกูล