เราอาจมีชีวิตอยู่เพียงเพื่อตามหาใครสักคนที่มีคลื่นความถี่ตรงกันกับเรา
ในช่วงเวลาที่เหงาเจียนตายและโดดเดี่ยวเกินทน ฉันยังเชื่อมั่นว่าข้างนอกนั่นจะต้องมีใครสักคนที่รู้สึกเหมือนกัน แค่คิดดว่าเสียงแห่งความเปล่าเปลี่ยวนี้จะส่งถึงใครบางคนก็ปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำได้มากมาย
ชีวิตของคิโกะเป็นดังเช่นวาฬ 52 เฮิร์ตซ์ ที่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีใครรับรู้ถึงตัวตน ทั้งยังไม่มีใครเข้าใจ เมื่อเธอตัดสินใจพาตัวเองออกมาจากอดีตอันขมขื่น และย้ายมาอยู่ในเมืองเล็กๆ ริมทะเลของจังหวัดโออิตะ เธอก็ได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูทุกข์ทนและแปลกแยกไม่ต่างกัน แต่ไม่ว่าจะพยายามพูดคุยเท่าไร เสียงของเธอก็เหมือนจะส่งไปไม่ถึงเสียที
ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเสียงของวาฬเหงาทั้งสองตัวนี้จะสามารถสื่อถึงกันได้หรือไม่