ชีวิตอาจเปราะบาง แต่หัวใจเปราะบางยิ่งกว่า จนมันอาจแหลกสลายอยู่ในร่างที่ยังมีลมหายใจ
ยิ่งวันเวลาในชีวิตเคลื่อนผ่าน และยิ่งพบเจอผู้คนมากขึ้นเท่าไร หัวใจก็ยิ่งเต็มไปด้วยรอยบาดแผล แผลซ้อนแผล เจ็บปวด รวดร้าว จนเหมือนจะชินชา
แต่ก็ไม่เคยชา และไม่ชินสักที
ตัวละครในเรื่องสั้นทั้ง 14 เรื่องของจิดานันท์ก็เช่นกัน พวกเขาแหว่งวิ่น ไม่สมประกอบ ถูกทำลายหัวใจมานับครั้งไม่ถ้วน (และหลายๆ ครั้งก็จากคนเดิมๆ) บรรดานักสะสมรอยแตกร้าว ผู้ต้องการการเติมเต็ม หลายครั้งมีความสัมพันธ์ ด้วยหวังว่ามันจะออกมาดี แต่บ่อยครั้งที่มัน (ก็แค่) ไม่เป็นดังหวัง
เหมือนพวกเราไม่มีผิด
จนบางครั้งก็คับข้องใจเหลือเกินว่าทำไม แต่บางทีมัน (ก็แค่) ไม่มีคำตอบ
โลกดำเนินไปเช่นนั้น ทำงานในแบบของมันเอง และการสร้างความสัมพันธ์ก็คือการเอาตัวเองไปเสี่ยงในกงล้อแห่งโชคชะตา มีเดิมพันเป็นหัวใจที่เปราะบางยิ่งดวงนั้น
และแรงผลักดันลึกลับก็ทำให้เราพร้อมเสี่ยงเสมอ
อาจไม่เหมาะหากเปราะบาง เล่มนี้ จิดานันท์เขียนมันออกมาอย่างเรื่องแต่ง คาบเส้นคั่นระหว่างบอกเล่าชีวิตจริงของผู้คนปกติสามัญกับเรื่องราวเหนือจริงอย่างอ่อนจนถึงปานกลาง แต่ทุกเรื่องราวกลับบรรจุไว้ด้วยความเปล่าเปลี่ยว โหยหา แตกหัก ร้าวราน อย่างจริงสุดจริง และอาจเพราะเขียนขึ้นในต่างกรรมต่างวาระ อารมณ์ความรู้สึกในแต่ละบทตอนจึงชัดเจน หน่วงหนัก จนสามารถกระแทกกระทั้นใจคนอ่านได้อย่างไม่ยั้ง
และพวกเราก็ยินยอม พวกคนผู้พร้อมเสี่ยง
ยอมให้ตอกย้ำซ้ำบาดแผลที่กลางใจ อีกครั้งและอีกครั้ง
14 เรื่องสั้น
1 สัตว์โดดเดี่ยวประเภทโดดเดี่ยวพิเศษ
2 ปฏิสสาร
3|Toxic Relationship Artist
4 จดหมายจากนกในรับ
5 จดหมายก่อนกลับมอสโก
6 หยดฝนในกรุงมอสโก
7 เวฬากับวาฬิกา
8 หกโมงเช้ากับหกโมงเย็น
9 รอยคว้านในเนื้อไม้ของชมพูพันธุ์ทิพย์
10 เมียโง่ของนักเขียนหนุ่ม
11 เราอาจพบกันเพื่อรักษาบาดแผลของอีกคน
12 มันอาจจะยังเป็นบ้านเสมอ
13 สมิงสังวาส
14 อารัณย์เห็นสิ่งที่ปรารถนา