ตำหนักที่เคยอยู่มาด้วยความสุขร่มเย็น ต้นจันทร์ ต้นพิกุล ข้าตำหนักที่เคยเก็บดอกและผลมาแต่พลอยยังเล็กๆ ถนนในวังลาดหินแผ่นใหญ่ๆ ตำหนักต่างๆที่เคยผ่านทุกวัน ที่บนยอดพระมหาปราสาทยังคงพุ่งเหยียดขึ้นรับแสงตะวันยามเช้า ทุกอย่างยังคงอยู่อย่างที่เคยเห็น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและทุกอย่างเหมือนกับจะต้องตะโกนบอกว่า "พลอย อย่าไป" ถ้าจากไปแล้วก็จะไม่ได้พบเห็นกันอีก ถึงจได้พบกันอีกก็คงไม่เหมือนเก่า แต่พลอยก็ต้องกัดฟันก้าวเกินต่อไป มิอาจหยุดยั้งลงได้
(บางส่วนจากหนังสือ)